Sinds 2006 hebben we met z’n allen de Gedragscode Behandeling Letselschade. De GBL. In 2012 werd hij aangepast. Tien gedragscodes. En we waren allemaal blij en we keken tevreden naar ons mooie werk. Als je die punten leest, denk je: hoe is het mogelijk dat het nodig is dit op te schrijven met elkaar? Het zijn niet meer dan logische zaken waar je je aan moet houden. Bijvoorbeeld: Stuur een ontvangst bevestiging of: betaal binnen twee weken uit na vaststelling van het schadebedrag. Allemaal hele normale dingen. En toch is het blijkbaar nodig om dit soort regels af te spreken (ik las ergens dat er destijds drie jaar over is gepraat, er een commissie voor nodig was en ook nog subsidie????) Het aantal vraagtekens achter de vorige zin geeft wel aan wat ik er van vind.
Probleem is alleen dat de afwikkeling van veel te veel letselschade nog steeds veel te lang duren. “men” zegt dat in 90% van de gevallen de termijn van twee jaar wordt gehaald en ongeveer 10% niet. Ik kan hier alleen geen onderbouwing voor vinden. Maar laten we er vanuit gaan, dat een heleboel mensen dus wel redelijk snel (als je binnen twee jaar snel mag noemen) duidelijkheid hebben. Er is een onderzoek afgerond in 2020 over de lange doorlooptijden. Die kan je hier vinden. Het onderzoek richtte zich op dossiers die langer dan 2 jaar liepen. De belangrijkste redenen waren:
- In 44% van de gevallen was er nog geen medische eindtoestand (dus er was nog steeds niet duidelijk wat de uiteindelijke schade was)
- In 24% van de dossiers was er nog steeds na twee jaar discussie of er een verband was tussen de oorzaak en het gevolg, merendeel whiplashdossiers.
- 24% van de dossiers hadden als openstaande reden, onenigheid over de hoogte van de schadevergoeding.
- Dan zijn er nog steeds een aantal dossiers waarin de verzekeraar niet of niet tijdig reageert (8%) en hetzelfde geldt voor belangenbehartigers of gedupeerden (14%)
Meestal zorgde een combinatie van deze zaken dat een dossier nog niet was afgewikkeld. Frappante is dat de conclusie was dat: “Het is voor ons duidelijk geworden dat de langlopende letselschadezaken die wij onderzocht hebben veelal openstaan vanwege onvermijdelijke en niemand na te dragen redenen (denk aan: wachten op de medische eindtoestand van de gedupeerde, de re-integratie in het arbeidsproces en de onduidelijkheid over de door het ongeval veroorzaakte beperkingen). Het over en weer ‘de ander’ in het afwikkelingstraject verantwoordelijk houden voor extra tijdsverloop is, gegeven de karakteristieken van langlopende letselschadezaken, dan ook geen houdbaar standpunt. Uiteraard doet de onvermijdelijkheid van het tijdsverloop dat wij vaak aantroffen voor het overige niets af van de collectieve verantwoordelijkheid van alle professionals binnen de gehele letselschadebranche om (binnen het geldende systeem) te zorgen voor een zo’n vlot mogelijk procesverloop.”
Ik vind het wat tegenstrijdig, niemand na te dragen én tegelijkertijd is het over en weer de ander verantwoordelijk houden. Ik denk dan, het is dus juist iedereen na te dragen! Het doet mij denken aan het aloude versje iemand, niemand, iedereen (zie kader). Ga gewoon je werk doen, haal die ruis weg en pak je verantwoordelijkheid. Ik begrijp dat er veel geld mee gemoeid is, maar degene met letsel mag gewoon niet zo lang wachten op duidelijkheid!
Er waren eens drie mensen: Iedereen, Iemand en Niemand. Op een dag moest er een belangrijke opdracht worden vervuld. Iedereen dacht dat Iemand die taak wel op zich zou nemen. Hoewel Iedereen de opdracht kon vervullen, deed Niemand het. Daarom werd Iedereen boos op Iemand. Het was zíjn taak en nu had Niemand die uitgevoerd! Iedereen dacht dat Niemand de opdracht had kunnen doen, maar Niemand had zich gerealiseerd dat Iedereen juist zo graag wilde. Aan het einde beschuldigde Iedereen Iemand omdat Niemand deed wat Iedereen had kunnen doen.
Download hieronder de publicatie.
