Ik ga er mee stoppen. Dit is mijn laatste column. December 2021 kwam de eerste uit over de waterschade in Limburg door de overstroming, en dit is mijn laatste. Het is echt hartstikke leuk om te doen. Elke keer weer verzinnen wat het thema wordt. 500 woorden typen, die luchtig zijn, liefst een beetje grappig en toch ook nog wel een boodschap hebben. Iets serieus belichten. De ene is beter gelukt dan de andere, dat geef ik direct toe. En deze laatste? Deze laatste, gaat over mij.
Ooit tijdens mijn allereerste sollicitatie bij een verzekeraar werd mij gevraagd, wat heb je met verzekeringen? Mijn antwoord was: niks, ik moet een baan hebben, want de huur moet betaald. En als pas afgestudeerd antropoloog kom ik verder nergens aan de bak. Maar ik ben slim, onderzoekend, enthousiast en gezellig. Ik kon direct de 1e van de volgende maand beginnen. Ik was meewerkend teamleider acceptatie. Telefoondienst draaien vond ik eerst best spannend, maar algauw kreeg ik er erg veel lol in. De rare termen als borderel en prolongatiedatum beheerste ik al snel. Ik merkte dat ik het leuk vond als iemand weer tevreden ophing, met een goed antwoord waar hij of zij weer verder mee kon. Ook de post vond ik heerlijk om te doen. (Ja, we hadden nog post, gewoon in stapels op je bureau ’s ochtends en pas stoppen als de stapel weg was, dan in een kartonnen doos op datum en naar het archief). Ik wilde altijd dat er nooit iets terug kwam op mijn postverwerking. Ik had al snel door dat “first time right” echt een heerlijk principe is, voor jezelf en voor de ander. Alleen toen was het nog helemaal geen methode en van Six Sigma had nog nooit iemand gehoord.
En zo fladderde ik eigenlijk een beetje door mijn carrière heen. Veel mensen denken dat ik ambitieus ben, maar dat ben ik in feite helemaal niet. Ik doe graag dingen die ik leuk vind, ik wil graag exact weten waar het over gaat en ik wil het graag goed doen en het liefst in één keer goed. Dan kom je blijkbaar een heel eind. En nu? Nu ga ik na twee jaar als zelfstandige te hebben gewerkt weer in loondienst. Ik heb zo’n leuke baan aangeboden gekregen, daar kan ik geen nee tegen zeggen.
Ik moet alleen wel keuzes gaan maken. Ik vind columns schrijven leuk, lesgeven, werken, en natuurlijk mijn eigen initiatief Soepel. Met Soepel wil ik schadeverzekeringen voor iedereen toegankelijk maken, ook voor mensen die moeite hebben met lezen en schrijven. Mijn nieuwe werkgever vindt het prima dat ik dit naast mijn nieuwe job blijf doen (anders had ik natuurlijk ook geen ja gezegd, dat snap je). Maar wat heb ik nou toch met die laaggeletterden? Nou eigenlijk helemaal niks!
Waar ik wel iets mee heb, is die enorme ingewikkeld doenerij van onze maatschappij. Niet alleen wij in de verzekeringsbranche doen er aan mee, maar ook de overheid, banken, kranten. Als je iets niet kan of snapt, raak je al heel snel achterop in ons mooie landje. Nu ben ik wel sociaal aangelegd, maar ik ben toch echt geen hulpverlener. Iedereen moet zich wat mij betreft zelf lekker redden, dan doe ik ook.
Maar als nou de omstandigheden zo zijn, dat je er niks aan kan doen? Als blind bent, wordt je daarbij ondersteund, zodat je zelfstandig verder kan. Idem dito als je, weet ik het, een been verliest. Maar als je niet kan lezen en schrijven, dan is er eigenlijk niks. Ja, je kan naar taalles en zo kun je weer een beetje meer lezen, maar je wordt er nooit meer echt helemaal geweldig in. Ik lees het liefst dikke literaire boeken, ik verslond Thea Beckman al op de lagere school. Zo’n achterstand haal je nooit meer in op latere leeftijd en zo is het met veel dingen. Loop je achter, val je van het wagentje, dan is het heel moeilijk om weer zelfstandig op dat wagentje te klimmen, ook al wil je dat heel graag. Want dat wagentje racete gewoon door zonder jou.
En toen dacht ik, nou! Laat ik dan mijn verzekeringswagentje eens wat langzamer laten rijden, laat ik het allemaal eens wat makkelijker maken en ook wat leuker. Ook niet onbelangrijk. Laat ik nou eens niets van mijn klanten verwachten als het gaat om taal, maar mijn dienst zo aanpassen, dat dat niet hoeft! Gemak dient de mens. Elke keer als ik een klant aan de telefoon heb, denk ik weer aan mijzelf als 23-jarige die in haar eerste telefoonshift tegen een tussenpersoon zei: meneer, ik begrijp niet helemaal wat u nu eigenlijk wilt, kunt u het nog een keer vertellen, maar dan eenvoudiger. Ik werk hier namelijk nog maar net en ben nieuw in de verzekeringen. En weet je wat er dan keer op keer gebeurde? Het antwoord was eigenlijk altijd: ach, natuurlijk wil ik dat! Iedereen moet het leren en we gebruiken toch ook wel hele rare taal.
En de klanten van Soepel? Ik hoop dat die nooit aan mij zo’n vraag moeten stellen. Maar dat ik direct al eenvoudig en duidelijk reageer. Dat ze meteen snappen wat ik zeg. En weet je waarom? Niet omdat ik iets met laaggeletterdheid heb, maar omdat het leuk is, omdat ik exact wil weten wat er bij mijn klanten speelt, en omdat ik het graag in één keer goed doe. En natuurlijk met een beetje humor niet te vergeten. Wordt het een succes? Geen idee, als teamleider acceptatie is het toch ook nog wel wat met mij geworden, dus dit komt ook vast wel weer op z’n pootjes terecht.
Ik stop ermee. Tot ziens allemaal!
Groet,
Mieke
www.soepel.nu
Download hieronder de publicatie.
